KolayVegan.com

Bireysel yaşamımda yapmam gerekeni fark ettim. Öncesinde düşündüğüm zorlukların aslında bir zorluk olmadığını yaşayıp görerek... Hoş, kimseye zarar vermek istememek ve bu odak etrafında yapılandırılmış bir yaşamın motivasyonu hangi zorluğu dert eder ki? Özgürleştirdiğimi hissediyor, görüyorum ve buna paralel olarak da özgürleştiğimi… Kimseyi kullanmadan yaşayabildiğimi buna gerek olmadığını biliyorum, yaşıyorum. Benim yüzümden hiçbir insan harici hayvan esir edilmiyor, sömürülmüyor ve öldürülmüyor. Özgürleştirmeye başladığım nokta tam da burası. Özgürleştirdikçe özgürleştiğimi hissettiğim nokta… Peki ama sadece benim dönüşümümle gerçekleşen özgürleştirme yeterli mi? Her gün, evde, markette, alışveriş merkezinde, restoranda, arkadaş ortamlarında olması gerekeni yaparak daha doğrusu “yapmamam gerekeni yapmayarak” sürekli bir aktivizm içerisinde olduğumu düşünebilirdim belki. Ama tek başıma bile ölmek üzere olan onlarca, yaşamım boyunca binlerce bireyi kurtarma gücüne ve etkisine sahip olduğumu fark etmişken ve bunu sadece “eylemsizlikle” gerçekleştirebiliyorken, şu an, şu saniyede bile milyonlarca birey öldürülüyorken neden bununla kalayım? Aktif olmalıyım!
 
Ne daha hassasım, ne daha güçlüyüm, ne de daha ayrıcalıklı… Sadece belli karşılaşmaları değerlendirip üzerine düşünerek, dayatılan kurgunun biraz dışına çıkma iradesini göstererek ulaştığım, özel bir beceri gerektirmeyen bir farkındalık bu. Ve farkına vardıysan, biliyorsan harekete geçmekle yükümlüsündür. Aktif olmalıyım!
 
Evet, başlangıçta kimse, başkalarının hiç gerekmediği hâlde acı çekmesinden ve öldürülmesinden direkt olarak sorumlu olduğu gerçeğinin kendisine hatırlatılmasından hoşlanmıyor. Ama bu yüzden bireylerin öldürülmesine karşı olduğunu göstermekten, bunu ifade etmekten utanmalı, çekinmeli mi insan? Tüm bu çığlıkların arasında sessiz kalmam mümkün mü? Sessiz kalamadığım için özür dilemem mi gerek? Milyarlarca insan harici hissedebilir, bilinç sahibi bireyin her gün yaşadığı zulüm ve durumun korkunçluğu apaçık ortadayken sessiz kalamam. Aktif olmalıyım!

​

Aktif olmak! Nerede ve nasıl? Her yerde ve her şekilde… Evde, işte, sosyal medyada, kamusal alanlarda… Sayısız seçenek ve yöntemle… Sınırlarımı sınırlamadan ve genişleterek… Sosyal farkındalık eylemleri, kurtarma eylemleri, mezbaha ve çiftliklerdeki zulme tanık olma ve tanıklık edilmesini sağlama, görsel ve yazılı kaynaklar, sosyal medya, mevcut düzenin işleyişini bozan-aksatan eylemler, kurtarılmış hayvan çiftlikleri ve barınaklar… Hepsine ihtiyaç var ve tüm bunların yanında benim sadece “yapmamam gerekeni yapmayarak” ortaya koyduğum “eylemsizlik” aktivizm değil sadece bir girizgâhtır. 
 
Çığlıkları duydum. Milyarlarca hissedebilir, bilinç sahibi insan harici bireyin çığlıklarını…
Sen de…
 
Ve hayvanları yalnızca aktif olarak kurtarabilirim.
Sen de…